Αποχαιρετισμός «στα όπλα»

Του Χάρη Τσιώνη

Ο Θουκυδίδης μας έχει μεταφέρει, ότι ο ηγέτης των Αθηναίων Περικλής  εκφωνώντας στον Κεραμεικό της Αθήνας τον «Επιτάφιο Λόγο» για τους νεκρούς των μαχών του πρώτου έτους του Πελοποννησιακού πολέμου (στα 431 π.Χ.) έδωσε μια συνοπτική περιγραφή του πώς αντιλαμβάνεται τον πολίτη στην Αθηναϊκή κοινωνία.

«Εμείς οι ίδιοι, είπε, φροντίζουμε τόσο τις ιδιωτικές μας υποθέσεις όσο και τα δημόσια πράγματα και το ένα δεν εμποδίζει το άλλο. Θεωρούμε δε, πως αυτός που δεν αναμειγνύεται στις δημόσιες υποθέσεις είναι όχι μόνο απράγμων, δηλαδή αδιάφορος, αλλά και αχρείος, δηλαδή κοινωνικά άχρηστος. Ο μη ενεργός πολίτης λοιπόν, αυτός που δεν μετέχει στα δημόσια πράγματα και αποσύρεται στην προσωπική του σφαίρα, στον χώρο του ιδιωτικού, είναι βάρος για την κοινωνία στην οποία ανήκει».

Στον 17^ο αιώνα (22 αιώνες αργότερα) ο Μολιέρος αναφέρει: «Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο για αυτό που κάνουμε αλλά και για αυτό που δεν κάνουμε»

Στις αρχές του 20^ου αιώνα (25 αιώνες αργότερα) ο Ιταλός επαναστάτης φιλόσοφος Antonio Gramsci στο δοκίμιό του «Η Πόλη του Μέλλοντος» επίσης αναφέρει: «Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή»

Το κοινό νόημα των διαχρονικών αυτών σκέψεων είναι ένα και μας αφορά όλους. Είναι η προτροπή να είμαστε ενεργοί πολίτες.

Να νοιαζόμαστε για το δέντρο που είναι στο πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι μας , ή μακριά από αυτό, για το ίδιο το πεζοδρόμιο και τον δημόσιο χώρο, για την γειτονιά μας, για το σχολείο των παιδιών μας, για την κοινότητά μας, για την ποιότητα της Δημόσιας Παιδείας και της Υγείας. Να νοιαζόμαστε για τον επαγγελματικό μας χώρο, την επαγγελματική μας κοινότητα, για αυτό που γίνεται κοντά ή μακριά μας, που επηρεάζει την ζωή μας αλλά και την ζωή των συνανθρώπων μας.

Την θέση αυτή υπηρέτησα πάντα πιστά σαν καθημερινό βίωμα, σαν στάση ζωής.

Η θέση αυτή με έκανε σε κοινωνικό, επαγγελματικό και επιστημονικό επίπεδο να αναζητώ μέσα από την δράση αυτά που με ενώνουν με τους άλλους και μπορούν να κάνουν τις ιδέες μας πιο δυνατές και τα όνειρά μας να μετουσιώνονται σε πράξεις.

«Υπηρέτησα» την γαστρεντερολογική κοινότητα συμμετέχοντας στην 3μελή επιτροπή του Τμήματος Β. Ελλάδας για 6 έτη, στο Δ.Σ της ΕΓΕ για 3 έτη και το Δ.Σ. της ΕΠΕΓΕ για 9 έτη.

Τίμησα τους συναδέλφους μου με την προσπάθεια να υπηρετήσω τους κοινούς μας σκοπούς και στόχους και με τίμησαν οι συνάδελφοι με την εμπιστοσύνη τους, ώστε να τους εκπροσωπώ χωρίς ιδιοτέλεια για το καλύτερο δυνατό.

Σήμερα «αποστρατεύομαι», δεν ιδιωτεύω, από τα όργανα εκπροσώπησης της γαστρεντερολογικής κοινότητας πραγματικά γεμάτος από την αγάπη και εκτίμηση πολλών συναδέλφων. Έζησα μέσα στην κοινότητά μας ενεργά, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς (μα πάρα πολλούς) συναδέλφους, να αφουγκραστώ αγωνίες που ήταν και δικές μου, να μοιραστώ χαρές, να πλουτίσω σαν άνθρωπος αλλά και σαν επιστήμονας.

Συχνά τελευταία με ακούν οι συνάδελφοί μου να λέω ότι έγινα πλουσιότερος. Δεν είναι υπερβολή. Υπάρχουν πράγματα στην ζωή που όταν τα μοιράζεσαι δεν φτωχαίνεις, γίνεσαι πλουσιότερος και εγώ μοιράστηκα με πολλούς συναδέλφους πολλά όλα αυτά τα χρόνια.

Λέω επίσης ότι το σχέδιο και όνειρό μου να επιστρέψουν τα παιδιά μου, συνάδελφοι  πια, από το εξωτερικό δημιουργώντας μια αξιόλογη γαστρεντερολογική υποδομή στην πόλη μου, δεν θα γινόταν πραγματικότητα αν δεν «άνοιγε» το μυαλό μου στην επαφή με τους συναδέλφους μου αλλά και τους οργανωμένους φορείς της κοινότητάς μας. Αυτό θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερό μου κέρδος (εκτός της φιλίας πολλών που απέκτησα), καθώς έφυγα από την νοοτροπία του κλεισμένου σε ένα ιατρείο γαστρεντερολόγου της επαρχίας και μπήκα στην λογική του τι μπορεί να πετύχουμε ενώνοντας τις δυνάμεις μας. Κέρδισα την αντίληψή ότι η επαγγελματική (εκτός των άλλων) συνεργασία μεταξύ μας μπορεί να αυξήσει την αποτελεσματικότητα και να επεκτείνει τις δυνατότητες μας.

Σε έναν κόσμο που αλλάζει με μεγάλες ταχύτητες (σε κοινωνικό αλλά και επιστημονικό επίπεδο) η ανάγκη να προσαρμόζουμε την πράξη μας και να βελτιωνόμαστε καθημερινά είναι ένα δεύτερο κέρδος που απέκτησα. Η ανάγκη δια βίου εκπαίδευσης, η επιστημονική και επαγγελματική ανησυχία γίνονται κινητήρια δύναμη για τον καθένα μας.

Αποχωρώ γεμάτος με εμπειρίες και με την εικόνα πολλών φωτεινών προσώπων αγαπημένων συναδέλφων από όλες τις γωνιές της πατρίδας μας.

Αποχωρώ πιστεύοντας ακράδαντα, ότι η κοινότητά μας οργανωμένα και συντεταγμένα, με άριστη προετοιμασία, μπορεί να διεκδικεί και να κερδίζει αυτά που της αξίζουν. Η αντίληψη να βάζουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί και να πιστεύουμε ότι μπορούμε να προχωράμε ακροβατώντας χωρίς την θεσμοθέτηση των όρων, προϋποθέσεων αλλά και υποχρεώσεων μας στην άσκηση της επιστήμης μας είναι από χέρι χαμένη. Το να τολμάμε να διεκδικούμε την εναρμόνιση όλων των παραπάνω με αυτά που ισχύουν στην επιστημονική κοινότητα του προηγμένου κόσμου είναι βασικό μας καθήκον.

Τίποτε όμως δεν μπορούμε να πετύχουμε αν δεν υπάρχει η συμμετοχή και ο πλούτος των πολλών. Στην ζωή κάθε διεκδίκηση κρίνεται πάντα από των συσχετισμό των δυνάμεων. Οι εκπρόσωποί μας, διαλεγμένοι και διαλεχτοί ανάμεσά μας, τότε μόνο μπορούν να μας πάνε μπροστά.

Σε κάθε νέο συνάδελφο λέω δυνατά: να συμμετέχει, να εκθέτει απόψεις και προβληματισμούς, να μην φοβάται την κρίση αυτών που θα εκθέσει, από την κρίση αυτή βγαίνουμε πάντα πιο δυνατοί. Αυτή η ανάγκη είναι μεγαλύτερη για τους συναδέλφους  που βρίσκονται στην περιφέρεια, μακριά από τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας μας. Να βγουν από την «απομόνωση», να «ζυμωθούν» με άλλους συναδέλφους που έχουν περισσότερες εμπειρίες και ευκαιρίες.  Αλλά και η υπόλοιπη κοινότητα μπορεί να πλουτίσει από τις αγωνίες και τις απόψεις αυτών των συναδέλφων.

Η προσπάθεια να κατοχυρωθεί η ΕΓΕ σαν ο θεσμικός συνομιλητής της πολιτείας (του Υπουργείου Υγείας) θεωρώ ότι δεν είναι μαξιμαλιστικός στόχος και μπορεί δουλεύοντας μεθοδικά και αξιοποιώντας κάθε συνάδελφο που μπορεί να βοηθήσει να γίνει πραγματικότητα. Η φωνή της κοινότητάς μας θα γίνει πιο δυνατή και αποτελεσματική πετυχαίνοντας αυτό τον στόχο.

Σε αυτή την προσπάθεια θεωρώ ότι σημαντικός σταθμός θα είναι να επαναδιαπραγματευθούμε τους όρους και τις προϋποθέσεις της χορήγησης αναλγησίας και καταστολής στην ενδοσκόπηση, διεκδικώντας την θεσμική κατοχύρωση της  εκπαίδευσής μας στα πλαίσια της ειδικότητας. Προτείνοντας ταυτόχρονα έναν οδικό χάρτη για την δια βίου εκπαίδευση των ήδη ειδικών συναδέλφων. Το περιεχόμενο (curriculum) αυτής της εκπαίδευσης και οι φορείς που θα την χορηγούν πρέπει να οριστούν από εμάς άμεσα στο επόμενο διάστημα. Πρέπει να πείσουμε ότι δεν ανεχόμαστε την κακή πρακτική στην άσκηση της επιστήμης μας από κανένα συνάδελφο πριν απαιτήσουμε την διεύρυνση των όποιων δικαιωμάτων μας.

Η ανάγκη να μας δοθεί η δυνατότητα  δημιουργίας γαστρεντερολογικών ΜΗΝ (Μονάδων Ημερήσιας Νοσηλείας) θα επιτρέψει αλλά και θα ωθήσει στην συνεργασία συναδέλφων που μπορούν να δημιουργήσουν υψηλού επιπέδου υποδομές, που δεν υπάρχουν στο σύνολο σχεδόν των πόλεων της περιφέρειας, αλλά και στα μεγάλα αστικά κέντρα θα δώσει την ευκαιρία αποδέσμευσης και αυτονόμησης από τους ομίλους και τα μεγάλα ιατρικά κέντρα που καρπώνονται την υπεραξία της δικής μας εργασίας.

Η διεκδίκηση για την διαμόρφωση υγειούς περιβάλλοντος συνεργασίας με τις ασφαλιστικές εταιρείες, που παρέχουν συμβόλαια στους πολίτες με παροχές υγείας, χωρίς τον μεσάζοντα καταχρηστικό ρόλο των ιδιωτικών κλινικών και ομίλων πρέπει να είναι σημαντικά σημεία της δράσης μας.

Η στελέχωση των γαστρεντερολογικών μονάδων στο δημόσιο σύστημα υγείας με επιστημονικό, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς και η ανανέωση των υποδομών αυτών των μονάδων πρέπει να είναι βασική μας έγνοια.

Τα επαγγελματικά μας δικαιώματα, δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω με κάθε ευκαιρία, απορρέουν από την φύση της «τέχνης» μας και όχι από τον τύπο της εργασιακής μας σχέσης στο δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο της Υγείας. Είναι ανάγκη όμως κάθε ομάδα από διαφορετικό εργασιακό χώρο να επεξεργαστεί και να ωριμάσει τις θέσεις και τις διεκδικήσεις της και αυτές να γίνουν στην συνέχεια κτήμα και των υπολοίπων ώστε να αποκτήσουν δυναμική και προοπτική.

Εύχομαι από καρδιάς για κάθε συνάδελφο να αγωνίζεται για τα όνειρά του γιατί μόνο έτσι κάποια από αυτά γίνονται πραγματικότητα. Εύχομαι Υγεία και Τύχη για όλους μας καθώς συχνά αυτά τα δύο καθορίζουν τα προηγούμενα.

Σέρρες 1 Δεκεμβρίου 2022.